خودت طبیب خودت باش...
شما طبیب خودتان بشوید، برادر عزیز! هیچکس مثل خود انسان نمىتواند بیماریهاى خودش را بشناسد. برخى بیماریها در انسان هست که اگر مثلاً شما به من بگویید «تو دچار این بیمارى هستى»، عصبانى مىشوم و بدم مىآید. بگویند: «آقا، شما مرد حسودى هستید.» مگر کسى تحمل مىکند که به او بگویند «حسود»؟ مىگوید: «حسود خودت هستى! چرا اهانت مىکنى؟ چرا بىخود مىگویى؟» از دیگرى حاضر نیستیم قبول کنیم. اما به خودمان که مراجعه مىکنیم، مىبینیم بله؛ ما متأسفانه از این بیماریها داریم. سر هرکس را انسان کلاه بگذارد؛ از هرکس که پنهان کند، با خودش که دیگر نمىتواند! پس بهترین کسى که مىتواند بیمارى ما را تشخیص دهد، خودمان هستیم. بیاورید روى کاغذ! بنویسید: «حسد.» بنویسید: «بخل.» بنویسد: «بدخواهى براى دیگران. وقتى کسى به خیرى مىرسد، ما ناراحت مىشویم!» بنویسید: «تنبلى در کار.» بنویسد: «روح بدبینى به نیکان و صالحان.» بنویسید: «بىاعتنایى به وظایف.» بنویسید: «علاقه به خود. شدیداً به خودمان علاقه داریم.»
اگر بیماریهاى ما اینهاست، اینها را روى کاغذ بیاوریم. ماه رمضان فرصتى است که یکى یکى این بیماریها را، تا آنجایى که بشود، برطرف کنیم. اگر برطرف نکنیم، این بیماریها مهلک خواهد شد؛ هلاک معنوى و واقعى...
بیانات مقام معظم رهبرى در روز اوّل ماه مبارک رمضان (۱۳۷۱/۱۲/۰۴)